Filmy chrześcijaństwo, katolicyzm

Conner i Murphy, chcąc pomóc przyjacielowi, narażają się lokalnej mafii. Ta pierwsza przypadkowa rozprawa z bandytami sprawia, że bracia postanawiają zostać mścicielami działającymi poza prawem. Już wkrótce z ich ręki zaczynają ginąć kolejni, coraz ważniejsi mafiosi. Ale policja nie może sobie pozwolić na wymierzania prawa w ten sposób i wyznacza do złapania mścicieli swojego najlepszego człowieka.

Opowieść o dwóch aniołach-renegatach Lokim i Bartlebym, którzy za karę zostają zesłani na Ziemię w ludzkiej postaci. Teraz próbują znaleźć lukę w boskim dekrecie, by ponownie powrócić do Nieba.

Akcja filmu dzieje się w 1792 roku. Muza Goi zostaje oskarżona o herezje przez podstępnego mnicha działającego dla hiszpańskiej inkwizycji, a Goya nie jest w stanie uniknąć skandalu.

Naukowiec, specjalista od starożytnych kodów i szyfrów próbuje rozwikłać zagadkę świętego Graala. Aby do niego dotrzeć musi poznać tajemnicę Zakonu Krzyżowców i zmierzyć się z nieuchwytnym mordercą. Ekranizacja bestsellerowej powieści ostatnich lat Dana Browna.

Po dziesięciu latach mieszkania ze swoją rodziną w Szwajcarii, trzynastoletnia Marta powraca do regionu Włoch, w którym się urodziła – Reggio Calabrii. Dziewczynka nie czuje się dobrze w nowym dla niej otoczeniu i z uwagą obserwuje życie codzienne wokół niej. Kiedy Marta zaczyna uczęszczać na kościelny kurs przygotowujący do bierzmowania, zauważa, że głoszone religijne nauki nijak mają się do postawy ludzi wokół niej. Ojciec Don Mario zarządza parafią bardziej jak przystało na biznesmana, a prowadząca kurs Santa również nie wzbudza katolickiego szacunku. Bohaterka jednak, wraz z innymi dziećmi, podekscytowana oczekuje na dzień ceremonii przyjęcia Ducha Świętego, ale powoli zaczyna rozumieć, że sama musi odnaleźć w życiu odpowiednią drogę dla siebie.

„Historyja...” ilustrująca wydarzenia Wielkiej Nocy wędrowała przez polskie sceny przez 400 lat. Współcześnie odżyła w latach 60. i 70. Głośna inscenizacja Kazimierza Dejmka ze scenografią Andrzeja Stopki w łódzkim Teatrze Nowym w 1961 r., rok później w Narodowym, grana potem w wielu innych teatrach w kraju i za granicą dała początek pewnej tradycji teatralnej. Piotr Cieplak zerwał z kanonem inscenizacyjnym wytyczonym przez Dejmka i Stopkę. Stworzył misterium na wskroś współczesne, przeniknięte duchem wiary, ewangeliczną prostotą, dotykające podstawowego problemu naszego świata – tajemnicy zła i przemocy. Diabły i anioły są zwykłymi ludźmi, we współczesnych kostiumach, podobnie jak Jezus, który też jest zwyczajnym człowiekiem. Reżyser wprowadził na scenę rockową grupę Kormorany i ostrą muzykę zamiast chórów anielskich. Wykorzystał proste, ale też „głośne” elementy scenograficzne, m.in. w kulminacyjnej scenie walki Jezusa z diabłami olbrzymia stalowa tuleja przetacza się na jedną i drugą stronę, jakby ważyła się szala zwycięstwa w odwiecznej walce dobra ze złem. Inscenizacja nawiązująca do konwencji wielkich widowisk rockowych wzbudziła entuzjazm zwłaszcza wśród młodych widzów.

W wersji twórcy Teatru Wierszalin, Piotra Tomaszuka, pasyjną historię opowiada wikary ze współczesnej parafii na podlaskiej wsi, który postanawia wystawić misterium z parafianami. Tak obsadza role, aby wykorzystać realia życia codziennego wykonawców i podobieństwa ich charakterów do odtwarzanych postaci. „Połączenie przeciwstawnych kategorii estetycznych – wzniosłego i banalnego, religijnej mistyki i rustykalnej prostoty – może stanowić dla widza pewne wyzwanie” – mówi Tomaszuk. Teatr Wierszalin przedstawia historyczne dzieło, posługując się językiem teatru współczesnego. Dramat został zrealizowany w poetyce „teatru śmierci”, zdefiniowanej przez Tadeusza Kantora. Odpowiednikiem reżysera – średniowiecznego „magistra ludens” – staje się Nauczyciel, który wystawia misterium śmierci i zmartwychwstania z pomocą ludzkich figur przypominających szopkowe panopticum. Stają przed nami Strażak, Wdowa, Dziewczyna z walizką, Uciekinier, Urzędnik, Ewanjelista. Oprócz podstawowego źródła literackiego w realizacji spektaklu zostały wykorzystane mało znane staropolskie pieśni wielkanocne i lamenty, opracowane przez Jacka Hałasa – instrumentalistę i wykonawcę muzyki ludowej. Scenograf – Mateusz Kasprzak, tworząc scenografię spektaklu wykorzystał fragmenty malarstwa średniowiecznego i renesansowego autorstwa Giotta, Duccia oraz Hansa Memlinga.